Omgaan met teleurstellingen, een voetblessure & een te kleine broek
Soms lijkt het leven je van alle kanten tegelijk te raken. De ene teleurstelling stapelt zich op de ander en je voelt hoe de ingebeelde, maar geliefde controle langzaam maar zeker tussen je vingers door glipt. Het leven kan nog zo mooi zijn, soms lijkt de lading afval voor je neus het enige dat er nog bestaat. Het enige dat er nog toe doet. Als je niet uitkijkt zie je niets anders meer. De ellende vormt je wereld en alles wat nog wel mooi is lijkt onzichtbaar geworden. Verdwenen. En dan wordt het leven zwaar. Heel zwaar. Hoe kun je het beste omgaan met teleurstellingen? En hoe accepteer je dat je in de meeste gevallen echt geen controle hebt?